Ιδιαίτερα δυσάρεστα ξεκίνησε η μέρα μας σήμερα. Καθώς περνούσαμε δίπλα από το μώλο όπου αράζουν τα ψαροκάικα, το μάτι μας έπιασε κάτι περίεργο. Πλησιάσαμε και αντικρύσαμε μια μεσογειακή φώκια να κείτεται νεκρή και τη θάλασσα δίπλα βαμμένη κόκκινη απ’το αίμα της.
Το άτυχο θηλαστικό είχε παγιδευτεί στα δίχτυα καθώς προσπαθούσε να τραφεί. Δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Από τις κυριότερες απειλές μέχρι και σήμερα, για το είδος Monachus monachus στις ελληνικές θάλασσες (Karamanlidis et al. 2008) είναι η τυχαία παγίδευση τους σε αλιευτικά εργαλεία αλλά και η θανάτωση τους από ψαράδες για λόγους αντεκδίκησης! Και πως να μην στρέφονται στα δίχτυα για να τραφούν, όταν η διαθεσιμη τροφή έχει μειώθει σημαντικά λόγω υπεραλίευσης; Αντίστοιχα περιορίσαμε και το ζωτικό τους χώρο. Η ενοχλητική μας παρουσία στις αμμώδης παραλίες όπου γεννούσαν τα μικρά τους, είχε σαν αποτέλεσμα να τις εγκαταλείψουν. Ετσι σήμερα συναντάμε τις φώκιες κυρίως σε απομονωμένες σπηλιές. Έκεί όμως τα νεογνά δεν μπορούν να προστατευθούν σε περίπτωση κακοκαιρίας. Εαν προσθέσουμε στα παραπάνω την αύξηση της ρύπανσης και την κλιματική αλλαγή που επηρεάζουν τους οικοτόπους όπου διαβιούν, μαλλον δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί ο πληθυσμός αυτών των υπέροχων ζώων έχει συρικνωθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια.
Το είδος Monachus monachus οδεύει προς εξαφάνιση και η φώκια της φωτογραφίας δεν είναι απλά ένα ακόμα νεκρό ζώο… Είναι μια από τις τελευταίες 600 μόνο φώκιες που υπολογίζεται ότι έχουν απομείνει πλέον στη Μεσόγειο και παντού.
